БАД МАКУН, КИ БАД АФТЙ
Мафхуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонхо хамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадй чун фасоду зиён танхо ва танхо зиштиву нооромй падид меорад, зеро ин амал хоси хайвоноту дарандахо ва хашароти зараррасон аст, ки онхоро табиат чунин офарида. Инсоният чун бандаи хокии чахони гузарон бояд хоси хислатхои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарй некию накукорй ва саховатмандию хайрхохй бошад. Хамеша бар он чахд намояд, то ба амалхои хубу савоб, манфиатдору хайрхохона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боки гузорад, то зинданом бошад.
Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор хамеша ба чазои Офаридгори бузург сазовор хохад буд.
Ҳар кй ба мардум хиёнат мекунад,
Нарасад харгиз у ба неьмату ноз.
Оре, хар як пешравй мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танхо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон сохибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки хамаи нуқсону норасоихои хаёташон бар ивази амалхои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргохи Худованди муттаол рузияшон гашт. Надониста аз он, ки хар як амали инсон дар хает сазовори мукофотест, ки дар тарозуи хаёт баркашида:
Худое, ки болову паст офарид,
Сазовори хар даст даст офарид.
Барчост, ки хамаи хубию бадихо дар зиндагй дар хадди худ чавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кушид, ки некукор ва росткору аз бадихо дур зист. То хадди имкон бо дармондагон дасти ёрй дароз кард:
Ту некй бикуну дар Дачла андоз,
Ки Эзид дар биёбонат дихад боз.
Бадкорону бадхохонро роху равиш боял омухт ва аз бадихо дур гардонд, ки дар корхои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ бахри дигар гаштани хулку атвори худ намекушанд. Барои инсони комил шудани кас бояд хамеша дустону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом рохе, ки набошад, ононро ба росткорй хидоят кунанд ва аз вартаи бад бирахонанд.
Вале хастанд шахсиятхое, ки хеч гох ононро бо ягон кушингу мадади атрофиён аз рохи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайрохаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегуянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадй намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, хеч як бадкарда бе чазо нахохад монд. Хар як амалеро чавобест ва хар бадкоре ба кадри бадихои анчомдодааш чазое хохад дид. Бехуда нагуфтаанд:
Бад макун, ки бад афтй,
Чох макан, ки худ афтй.
Албатта, бадкарда рузе сазовори чазои бад ва накукорон ба кадри захмати беандозаашон сазовори хаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрую манзалати бузург хоҳанд гашт.
Источник
БАД МАКУН, КИ БАД АФТЙ
Мафхуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонхо хамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадй чун фасоду зиён танхо ва танхо зиштиву нооромй падид меорад, зеро ин амал хоси хайвоноту дарандахо ва хашароти зараррасон аст, ки онхоро табиат чунин офарида. Инсоният чун бандаи хокии чахони гузарон бояд хоси хислатхои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарй некию накукорй ва саховатмандию хайрхохй бошад. Хамеша бар он чахд намояд, то ба амалхои хубу савоб, манфиатдору хайрхохона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боки гузорад, то зинданом бошад.
Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор хамеша ба чазои Офаридгори бузург сазовор хохад буд.
Ҳар кй ба мардум хиёнат мекунад,
Нарасад харгиз у ба неьмату ноз.
Оре, хар як пешравй мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танхо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон сохибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки хамаи нуқсону норасоихои хаёташон бар ивази амалхои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргохи Худованди муттаол рузияшон гашт. Надониста аз он, ки хар як амали инсон дар хает сазовори мукофотест, ки дар тарозуи хаёт баркашида:
Худое, ки болову паст офарид,
Сазовори хар даст даст офарид.
Барчост, ки хамаи хубию бадихо дар зиндагй дар хадди худ чавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кушид, ки некукор ва росткору аз бадихо дур зист. То хадди имкон бо дармондагон дасти ёрй дароз кард:
Ту некй бикуну дар Дачла андоз,
Ки Эзид дар биёбонат дихад боз.
Бадкорону бадхохонро роху равиш боял омухт ва аз бадихо дур гардонд, ки дар корхои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ бахри дигар гаштани хулку атвори худ намекушанд. Барои инсони комил шудани кас бояд хамеша дустону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом рохе, ки набошад, ононро ба росткорй хидоят кунанд ва аз вартаи бад бирахонанд.
Вале хастанд шахсиятхое, ки хеч гох ононро бо ягон кушингу мадади атрофиён аз рохи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайрохаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегуянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадй намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, хеч як бадкарда бе чазо нахохад монд. Хар як амалеро чавобест ва хар бадкоре ба кадри бадихои анчомдодааш чазое хохад дид. Бехуда нагуфтаанд:
Бад макун, ки бад афтй,
Чох макан, ки худ афтй.
Албатта, бадкарда рузе сазовори чазои бад ва накукорон ба кадри захмати беандозаашон сазовори хаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрую манзалати бузург хоҳанд гашт.
Источник
Бад макун, ки бад афтӣ
Мафҳуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонҳо ҳамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадӣ чун фасоду зиён танҳо ва танҳо зиштиву нооромӣ падид меорад, зеро ин амал хоси ҳайвоноту дарандаҳо ва ҳашароти зараррасон аст. Инсоният чун бандаи хокии ҷаҳони гузарон бояд хоси хислатҳои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарӣ некию накукорӣ ва саховатмандию хайрхохӣ бошад. Ҳамеша бар он чаҳд намояд, то ба амалҳои хубу савоб, манфиатдору хайрхоҳона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боқӣ гузорад, то зинданом бошад.
Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор ҳамеша ба ҷазои Офаридгори бузург сазовор хоҳад буд.
Ҳар кӣ ба мардум хиёнат мекунад,
Нарасад ҳаргиз ӯ ба неъмату ноз.
Оре, ҳар як пешравӣ мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танҳо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон соҳибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки ҳамаи нуқсону норасоиҳои ҳаёташон бар ивази амалҳои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргоҳи Худованди мутаол рӯзияшон гашт. Надониста аз он, ки ҳар як амали инсон дар ҳаёт сазовори мукофотест, ки дар тарозуи ҳаёт баркашида:
Худое, ки болову паст офарид,
Сазовори ҳар даст даст офарид.
Барҷост, ки ҳамаи хубию бадиҳо дар зиндагӣ дар ҳадди худ ҷавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кӯшид, ки некукор ва росткору аз бадиҳо дур зист. То ҳадди имкон бо дармондагон дасти ёрӣ дароз кард:
Ту некӣ бикуну дар Даҷла андоз,
Ки Эзид дар биёбонат диҳад боз.
Бадкорону бадхоҳонро роҳу равиш бояд омӯхт ва аз бадиҳо дур гардонд, ки дар корҳои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ баҳри дигар гаштани хулқу атвори худ намекӯшанд. Барои инсони комил шудани кас бояд ҳамеша дӯстону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом роҳе, ки набошад, ононро ба росткорӣ ҳидоят кунанд ва аз вартаи бад бираҳонанд. Вале ҳастанд шахсиятҳое, ки ҳеч гоҳ ононро бо ягон кӯшишу мадади атрофиён аз роҳи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайроҳаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегӯянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадӣ намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, ҳеч як бадкарда бе ҷазо нахоҳад монд. Ҳар як амалеро ҷавобест ва ҳар бадкоре ба қадри бадиҳои анҷомдодааш ҷазое хоҳад дид. Беҳуда нагуфтаанд:
Бад макун, ки бад афтӣ,
Чоҳ макан, ки худ афтӣ.
Албатта, бадкарда рӯзе сазовори ҷазои бад ва накукорон ба қадри заҳмати беандозаашон сазовори ҳаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрӯю манзалати бузург хоҳанд гашт.
Источник
Бад макун, ки бад афтӣ
Мафҳуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонҳо ҳамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадӣ чун фасоду зиён танҳо ва танҳо зиштиву нооромӣ падид меорад, зеро ин амал хоси ҳайвоноту дарандаҳо ва ҳашароти зараррасон аст. Инсоният чун бандаи хокии ҷаҳони гузарон бояд хоси хислатҳои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарӣ некию накукорӣ ва саховатмандию хайрхохӣ бошад. Ҳамеша бар он чаҳд намояд, то ба амалҳои хубу савоб, манфиатдору хайрхоҳона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боқӣ гузорад, то зинданом бошад.
Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор ҳамеша ба ҷазои Офаридгори бузург сазовор хоҳад буд.
Ҳар кӣ ба мардум хиёнат мекунад,
Нарасад ҳаргиз ӯ ба неъмату ноз.
Оре, ҳар як пешравӣ мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танҳо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон соҳибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки ҳамаи нуқсону норасоиҳои ҳаёташон бар ивази амалҳои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргоҳи Худованди мутаол рӯзияшон гашт. Надониста аз он, ки ҳар як амали инсон дар ҳаёт сазовори мукофотест, ки дар тарозуи ҳаёт баркашида:
Худое, ки болову паст офарид,
Сазовори ҳар даст даст офарид.
Барҷост, ки ҳамаи хубию бадиҳо дар зиндагӣ дар ҳадди худ ҷавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кӯшид, ки некукор ва росткору аз бадиҳо дур зист. То ҳадди имкон бо дармондагон дасти ёрӣ дароз кард:
Ту некӣ бикуну дар Даҷла андоз,
Ки Эзид дар биёбонат диҳад боз.
Бадкорону бадхоҳонро роҳу равиш бояд омӯхт ва аз бадиҳо дур гардонд, ки дар корҳои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ баҳри дигар гаштани хулқу атвори худ намекӯшанд. Барои инсони комил шудани кас бояд ҳамеша дӯстону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом роҳе, ки набошад, ононро ба росткорӣ ҳидоят кунанд ва аз вартаи бад бираҳонанд. Вале ҳастанд шахсиятҳое, ки ҳеч гоҳ ононро бо ягон кӯшишу мадади атрофиён аз роҳи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайроҳаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегӯянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадӣ намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, ҳеч як бадкарда бе ҷазо нахоҳад монд. Ҳар як амалеро ҷавобест ва ҳар бадкоре ба қадри бадиҳои анҷомдодааш ҷазое хоҳад дид. Беҳуда нагуфтаанд:
Бад макун, ки бад афтӣ,
Чоҳ макан, ки худ афтӣ.
Албатта, бадкарда рӯзе сазовори ҷазои бад ва накукорон ба қадри заҳмати беандозаашон сазовори ҳаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрӯю манзалати бузург хоҳанд гашт.
Источник
Бад макун, ки бад афтӣ
Мафҳуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонҳо ҳамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадӣ чун фасоду зиён танҳо ва танҳо зиштиву нооромӣ падид меорад, зеро ин амал хоси ҳайвоноту дарандаҳо ва ҳашароти зараррасон аст. Инсоният чун бандаи хокии ҷаҳони гузарон бояд хоси хислатҳои ба худ хос, аз қабили одаму одамгарӣ некию накукорӣ ва саховатмандию хайрхохӣ бошад. Ҳамеша бар он чаҳд намояд, то ба амалҳои хубу савоб, манфиатдору хайрхоҳона даст занад. Касеро хушдилу осуда гардонад. Ягон дастоварди хубе аз худ боқӣ гузорад, то зинданом бошад.
Хиёнаткорон дар ягон давру замон хушбахт намегарданд, зеро: «Давлат ба ақл наздик аст». Каси бадкор, мардумозор ва хиёнаткор ҳамеша ба ҷазои Офаридгори бузург сазовор хоҳад буд.
Ҳар кӣ ба мардум хиёнат мекунад,
Нарасад ҳаргиз ӯ ба неъмату ноз.
Оре, ҳар як пешравӣ мукофоти бузурги Офаридгори созанда аст, ки танҳо ба шахсияти арзанда сазовор дониста мешавад. Бадон, ки асоси матлабу маромашон бадкориву мардумозорист, дар ягон давру замон соҳибиззат гашта наметавонанд. Ноандешида бар он, ки ҳамаи нуқсону норасоиҳои ҳаёташон бар ивази амалҳои номатлубашон, ки ба фарзанди инсоният раво дидаанд, аз даргоҳи Худованди мутаол рӯзияшон гашт. Надониста аз он, ки ҳар як амали инсон дар ҳаёт сазовори мукофотест, ки дар тарозуи ҳаёт баркашида:
Худое, ки болову паст офарид,
Сазовори ҳар даст даст офарид.
Барҷост, ки ҳамаи хубию бадиҳо дар зиндагӣ дар ҳадди худ ҷавобе, мукофоте доранд. Ҳамеша бояд кӯшид, ки некукор ва росткору аз бадиҳо дур зист. То ҳадди имкон бо дармондагон дасти ёрӣ дароз кард:
Ту некӣ бикуну дар Даҷла андоз,
Ки Эзид дар биёбонат диҳад боз.
Бадкорону бадхоҳонро роҳу равиш бояд омӯхт ва аз бадиҳо дур гардонд, ки дар корҳои неку савоб даст зананд. Зеро онхо худ аз худ баҳри дигар гаштани хулқу атвори худ намекӯшанд. Барои инсони комил шудани кас бояд ҳамеша дӯстону наздикони хуб пайдо кунад, бо кадом роҳе, ки набошад, ононро ба росткорӣ ҳидоят кунанд ва аз вартаи бад бираҳонанд. Вале ҳастанд шахсиятҳое, ки ҳеч гоҳ ононро бо ягон кӯшишу мадади атрофиён аз роҳи бад наметавон гардонд. Онон аллакай пайроҳаи бузургро тай намудаву худ бехабаранд. Тавре мегӯянд: «Бадкор азоб накашад, агар азоб мекашид, бадӣ намекард, аммо некукор аз он ки ба кадри тавон некй накарда, дар қайди ранч асту азоб». Хуллас, ҳеч як бадкарда бе ҷазо нахоҳад монд. Ҳар як амалеро ҷавобест ва ҳар бадкоре ба қадри бадиҳои анҷомдодааш ҷазое хоҳад дид. Беҳуда нагуфтаанд:
Бад макун, ки бад афтӣ,
Чоҳ макан, ки худ афтӣ.
Албатта, бадкарда рӯзе сазовори ҷазои бад ва накукорон ба қадри заҳмати беандозаашон сазовори ҳаёти хушу гуворо, фарзандони солиму поктинат ва обрӯю манзалати бузург хоҳанд гашт.
Источник